Drodzy Panowie, ośmielę się spytać

Treść wpisu z bloga Krystyny Jandy zobacz tutaj.

Nieskromnie powiem, że pani Krystyna nie odkryła Ameryki, bo to, że faceci coraz częściej odwracają twarz na widok kobiety wchodzącej z walizką do przedziału, by kontemplować piękno dworca kolejowego, jest według mnie reakcją powszechną. Z drugiej strony przyznam, że nigdy, poprosiwszy o wstawienie na górę walizki pełnej słoików na najbliższe dwa tygodnie, nie spotkałam się z odmową. Jedni z uśmiechem na twarzy, drudzy z grymasem, a kolejni – wyrwani ze swojego świata, którego granice wyznaczały słuchawki i książka w ręku (Na Boga! Jak można słuchać muzyki dudniącej w drugim rogu przedziału, a jednocześnie czytać książkę?), spełniali moją uprzejmą prośbę.

„Faceci i tak nic nie rozumieją”

Nie chcę w tym tekście bić brawa pani Krystynie, bo do podobnych wniosków doszła większość „niescenicznych” kobiet. Obawiam się jednak, że taki wpis nic nie wniesie poza krzykiem mężczyzn, którzy podkreślą, iż mają w głębokim poważaniu formy grzeczności wobec pań, kreujących się dzisiaj na samowystarczalne pod każdym względem. Potem do tych głosów dołączą oburzone damy, które wytkną im brak kultury, chamstwo i prostactwo. Ta niezbyt miła dla ucha melodia potrwa kilka tygodni od wpisu, po czym zagłuszą ją inne „gorące tematy”. Mężczyźni skwitują: „pogadały, pokrzyczały i skończyły”, a kobiety, roztrzęsione i rozemocjonowane, rozłożą ręce, by stwierdzić, że: „faceci i tak nic nie rozumieją”.

Być kobietą dawnych czasów

Daleko mi do wojujących feministek, które (w tym momencie zanoszę się śmiechem) oburzają się, gdy są przepuszczane w drzwiach, mówiąc, że nie potrzebują specjalnego traktowania. Panowie, moje wyrazy współczucia. Nie chcę więc być wrzucana do jednego worka z paniami, których równouprawnienie kończy się, gdy trzeba wnieść szafę na szóste piętro. Niestety, nie napiszę sobie na czole, że chcę być postrzegana jako aspirująca do bycia kobietą rodem z dawnych czasów. Uściślając: delikatną w mowie i czynie, tajemniczą, subtelną, opiekuńczą, akceptującą i kochającą, ale też zdecydowaną i odważną, by walczyć (na miarę kobiety) w dobrej sprawie.

Co z grzecznością wobec mężczyzn?

Mogę jednak, zachęcona kilkoma komentarzami pod wpisem, w których to panowie wymagają od kobiet okazywania należytej grzeczności wobec prawdziwych mężczyzn (nie podając żadnych przykładów takich zachowań!), podjąć tę kwestię tutaj. Przyznaję się, że nie mam pojęcia, jak kobieta w dzisiejszych czasach ma okazać, że jest (bądź pracuje nad tym, żeby być) prawdziwą kobietą, a nie „pół-kobietą”, „kobietą z przymusu” albo „kobietą tylko wizualnie” (babciu moja kochana, jak dobrze, że tego nie czytasz).

Apeluję!

Drodzy Panowie, pomóżcie! Powiedzcie, jak kobieta (nieznajoma) może okazać Wam szacunek? Jakie zachowania świadczyłyby o jej grzeczności wobec Was? Nie wiem, jak innym paniom, ale mnie wcale nie jest to obojętne.

Podsyłam jeszcze dwie (nad podziw trafne) męskie reakcje na wpis:

„Nieurodzaj dżentelmenów?” Pawła Droździaka

„Historia upadłego wojownika” Jacka Masłowskiego

Twitter