Bez Boga

Na początku opowiem, co podobało mi się w tym kościele. Po pierwsze rozmiary, po drugie, przepych, po trzecie dbałość o detale. Pierwsze wrażenie jest imponujące. Monumentalne figury świętych, monumentalny Jezus spoglądający na wszystkich ze szczytu, monumentalne drabiny Jakubowe po obu stronach wejścia, a na nich, równie monumentalne, wspinające się anioły. Ogromne, pięknie rzeźbione wrota i inne płaskorzeźby pokrywające zewnętrzne ściany kościoła. Niesamowicie spodobały mi się także wysokie, podłużne, bardzo gotyckie okna, a w nich przepiękne witraże. Cały widok po prostu zapierał dech.

W środku – przepych, i to nie przepych groteskowy, który ubliża miejscom świętym, ale przepych, który unosi aż do samego nieba. W środku, spoglądając na wysoki, rzeźbiony w jakieś zawiłe kompozycje sufit, naprawdę odczuwało się wielkość i majestat dawnych mszy świętych. Kiedyś to się świętowało, można by westchnąć z nostalgią. Z pompą, z orszakiem, z trąbami i chórami. A propos chórów, niemalże jedna czwarta kościoła stanowiły ławki dla chórów, tuż za ołtarzem, a po jednej stronie kościelne organy. I to nie jakieś byle jakie ławki, ale solidne, na podwyższeniu, z gromnicami po obu stronach rzędów. I nie byle jakie organy, ale prawdziwe trąby jerychońskie.

Całe wnętrze kościoła było skąpane w tym przepychu, rozmachu, bogactwie, w tym całym splendorze. Bardzo łatwo w takim kościele można było uwierzyć w majestat i ogrom mocy Bożej, we wspaniałość jego anielskich chórów, w moc twórczą Jego Słowa. Tutaj wszystko dowodziło Jego wielkości, nic nie było bez sensu, bez znaczenia, a wszystkiemu przypisywana była odpowiednia ranga i ważność.

Posuwając się wzdłuż ołtarza głównego, minęłam po drodze ołtarze boczne, których było trzy, a każdy z nich piękniejszy od poprzedniego. Znakomite, dopracowane do najmniejszych szczegółów witraże tuż przed głównym starodawnym trydenckim ołtarzem przedstawiały życie Najświętszej Maryi Panny i Jezusa. Nie mogłam się napatrzeć na piękność kolorów pnących się do samego sufitu. A potem uklękłam na poduszkowym klęczniku przy barierce odgradzającej ołtarz od reszty świata i przede mną był już tylko jeden, samotny srebrny, prosty krzyż, podejrzanie współczesny i dziwnie bezbarwny na tle tych średniowiecznych gotyckich wspaniałości i… nic poza tym. W tym kościele nie było Jezusa. Nie było tam tabernakulum.

Twitter