Bachory, gówniarze i pasożyty, czyli jak świat obrzydził młodym rodzicielstwo

Odkąd na świat przyszedł nasz syn, docierają do mnie ze strony ludzi dwa rodzaje komunikatów. Pierwszy brzmi "Super! Gratuluję!" Drugi brzmi: "Gratuluję! Teraz to ci się zacznie.... Współczuję". Z niekłamanym zdziwieniem staram się odgadnąć, co się kryje w myślach 28-letniej singielki, która używa wobec mnie drugiego komunikatu. W ciągu tych kilku tygodni mity, które wygłaszają ci, którzy rodzicielstwo znają z facebookowych demotywatorów, można schować między bajki...

To prawda. Małe dziecko wymaga szczególnej opieki. Wymaga zaparcia się samego siebie, a raczej powinienem powiedzieć zaparcia się samej siebie, bo trud, którego nie szczędzi kobieta, jest nieporównywalnie większy od trudu choćby najlepszego pod całym słońcem męża. Gdy dziecko płacze z głodu w nocy, on się jedynie przebudza. Nawet gdyby chciał, to nie może zastąpić mamy w karmieniu. Ona karmi dziecko, a po karmieniu musi sprawić, żeby zasnęło i dało jej zebrać nieco energii na swoje dzienne humorki. Mąż, nawet najlepszy pod słońcem, z reguły rano wychodzi do pracy. Mama zostaje. Zostaje, często nie wiedząc, co się dziś wydarzy. Jeśli dziecko będzie cały dzień płakać, bo wstało lewą nogą – ona zostanie z tym krzykiem.

Tata też podejmuje pewien trud. Jeśli chce być aktywnym ojcem, który bierze udział w wychowaniu dziecka, to pomaga żonie, jak może: przebiera, kąpie, buja do snu. Ale – wracając do początku – żaden rodzic, który jest przy zdrowych zmysłach, nie powie w myślach "Boże, przez tego bachora nie mogę się wyspać!" Wręcz przeciwnie: każde przewinięcie, każda udana kąpiel, każde zaśnięcie czy moment, kiedy dziecko patrzy na nas z ufnością wynagradza wcześniej poniesiony wysiłek.

Świat nie widzi tej nagrody... Nie widzi radości, którą rodzice czerpią z uśmiechu dziecka, z tego, że możemy być za nie odpowiedzialni, widzieć, jak rośnie. Fakt, to inna radość niż lajki pod zdjęciem czy podziwianie krajobrazu greckich wysp. To radość głębsza.

Wyzwoleni młodzi Europejczycy widzą w dzieciach jedynie brudne pieluchy, płacz i rychły koniec kariery, koniec wydawania pieniędzy na gadżety, bo przecież bachor kosztuje. Nagminnie słyszy się z ust młodych, że mają jeszcze czas, że dzieci kosztują. I co najgorsze – coraz częściej i całymi latami mówią "Jeszcze nie jestem gotowy...".

Zostaje mi po ludzku współczuć, bo nie są to normalne odruchy. Mogę też życzyć spotkania na swojej drodze ludzi, którzy karierę widzą w byciu mężem i ojcem, a pracę zawodową traktują jedynie jako środek do rozwoju tej kariery.

***
Źródło: http://www.wartobycmezem.pl/2016/05/bachory-gowniarze-i-pasozyty-czyli-j...

Twitter