Nawrócenie ma sens

Wyznaje Pan: „muzyka do mnie przychodzi”. Co to znaczy godnie pozwolić przejść muzyce przez próg wrażliwości i wyobraźni kompozytora-artysty?

– Kiedyś był to dla mnie jakiś rodzaj pełni prawdy. Z każdą kolejną kompozycją przekonywałem się jednak, że muzyka to emocja, która nie poddaje się żadnym definicjom. Dlatego też nie oczekuję już konkretnych – mniej bądź bardziej pozytywnych – reakcji na moją twórczość. Odczuwam muzykę jako puentę dziedzictwa kulturowego (choć jest przecież stosunkowo młodą dziedziną sztuki), w której powinniśmy usłyszeć coś nowego, w oparciu o wcześniej poznane i rozpoznane harmonie i skale, szczególnie w kulminacyjnym ich punkcie – w epoce symbolizmu i impresjonizmu. Z drugiej strony, rodzi się w mojej wyobraźni wiele pomysłów „dźwiękowych substancji”, których w moim odczuciu, nie potrafiłbym jeszcze tak zapisać i zagrać, jak bym tego pragnął – głównie ze względu na techniczne możliwości. To jest jedyna bariera, która ogranicza zgodę czy niezgodę moich uczuć na skomponowanie nowego utworu.

Aby zatem zaufał Pan w pełni emocji muzyki, wyobrażenie o jej brzmieniu musi się jednać z dźwiękami nastroju Pana duszy.

– Dobrze pan to odczuwa, choć do wspomnianej pełni wciąż jeszcze dążę. Tworzę przede wszystkim formy symfoniczne. Nie piszę głosami, ale takt po takcie, co pozwala mi szczerze wsłuchać się w swoją duszę. Nie ukrywam, że słyszę bardzo często dźwięki instrumentów realnie nieistniejących, których brzmienia nie są w stanie oddać żadne elektroniczne syntezatory. Niby są to cymbały, fortepian, a jednak grają dynamiczniej, barwą głośniejszego piękna. Pełnię pojednania odczuję wtedy, kiedy w wykonaniu prawdziwych instrumentów, uda mi się usłyszeć piękno takich nut, które na razie słyszę w swoim wnętrzu, z dziecięcą wręcz ufnością, ufając prostocie zawartej w muzyce…

…której tożsamość odgadujemy w pokorze – w stosunku do uczuć, z jakich się rodzi.

– Jestem tylko jedną z wielu nut, jakie składają się na taką całość, która pozwala wybrzmieć muzyce w filmie. Nie zgadzam się z tym, iż miarą talentu kompozytora czy innego artysty, jest stopień komplikacji, jaki wprowadza w swoją twórczość, co oczywiście nie wyklucza oryginalności jego przekazu. Muzyka na wskroś „moja” jest filmowa, czyli nieautonomiczna. Sama dla siebie właściwie nie istnieje.

Kryje ona w sobie coś z drogi, która zanim pozwoli nam odkryć prawdę celu, podaruje wiele spotkań…

– …bardzo często zaskakujących, jak na przykład to, które odbyłem niedawno w Kazimierzu z franciszkanami. Poprosili mnie, abym stworzył kompozycję, która podczas każdej porannej i wieczornej pory, towarzyszyć będzie odsłonięciu obrazu w kaplicy. Jadąc w ich stronę, uświadomiłem sobie, że podczas stanu wojennego, przemierzaliśmy wraz z moją żoną tę samą drogę. Borykałem się wtedy z problemem alkoholizmu i na pewno nie myślałem, że trzydzieści lat później pojadę nią w pragnieniu realizacji tak godnego prawdy o mojej twórczości i o mnie samym celu, związanego z działalnością kompozytorską.

Twitter