13-ty dzień

Gra aktorska jest dobra, zwłaszcza najstarszej dziewczynki, która odtwarzała rolę Łucji oraz jej matki. Chociaż czasem ma się wrażenie, że wielu z aktorów jest naturszczykami albo wprost statystami z tamtych rejonów Portugalii. Nie czuć tu sztuczności Hollywoodu, autorzy nie silą się na udany makijaż, nawet na poprawę niedoskonałości twarzy, takich jak zmarszczki, szramy itp. Wszystko jest pokazane takim, jakie jest. I jest to ogromnym plusem tej produkcji, bo dzięki temu zyskuje na autentyczności. Oglądając go, naprawdę ma się wrażenie, jakby się tam było, jakby te dzieci rzeczywiście się tam wychowywały i bawiły wśród wzgórz fatimskich, obrośniętych drzewami oliwkowymi.

Niektóre sceny są zrobione bardzo artystycznie, chcąc tylko symbolem lub gestem pokazać całą sytuację. Wyglądają trochę jak sceny ze starego kina lub teatru. Czasami, zwłaszcza ze scenami z udziałem mężczyzny, który przesłuchiwał dzieci w więzieniu, ma się wrażenie, jakby była to podroż w przeszłość, do czasów kina noir: czarnych charakterów, dramatycznych póz, światła i cieni, szarej smugi dymu papierosowego wzmagającego tajemniczość i muzyki, trzymającej w napięciu, która dopina całości.

Film jest naprawdę dobrym, na zaskakująco wysokim poziomie małym arcydziełem, pomimo skromnych kosztów. Sceny objawień Maryi i wizji, które podyktowała dzieciom, a zwłaszcza ostatnia scena, cud słońca, są przedstawione i wizualnie i muzycznie i na poziomie aktorskim doskonale, dorównując kunsztem nawet najlepszym efektom specjalnym ostatniej dekady, czego na pierwszy rzut oka nie można było się spodziewać. Zazwyczaj piętą Achillesa tego typu religijnych produkcji jest albo miałkie aktorstwo albo żenujące efekty specjalne. Tutaj nie było miejsca ani na miałkość ani na bylejakość, a efekty zapierały dech w piersiach.

13-ty dzień to bardzo wzruszający film, wiernie odwzorowujący to, co działo się pawie sto lat w Fatimie. Zachowane jest zarówno przesłanie Maryi, wstrząsające wizje, jakie pokazała dzieciom, jak i szlachetna i odważna postawa pastuszków wobec tak ogromnych tajemnic. Ukazana jest także sytuacja polityczna Portugalii i wiejskie rozgrywki między sąsiadami, to oskarżających dzieci o szaleństwo i opętanie, to pukających do drzwi i proszących o uzdrowienie. Podobało mi się także to, że nie wszystko w tym filmie było czarno-białe, i dosłownie, wizualnie, i w przenośni. Niektóre złe charaktery okazały się nie tak do końca złe, a i te dobre miały też coś na sumieniu. Tylko Maryja pozostała niezmienna, cicha, dobra i współczująca, rozświetlająca ten ponury świat, w jakim nam przyszło żyć, swoim niebiańskim pięknem.

Gorąco polecam 13-ty dzień jako obowiązkowy film dla wszystkich zakochanych w Maryi i wszystkich zainteresowanych Jej przesłaniem, zwłaszcza, że za rok będziemy przeżywać stulecie Jej objawień w Fatimie.

***
13-ty dzień, reż. Dominic & Ian Higgins, Wielka Brytania 2009.

Twitter