W ramionach Ojca

Tak samo było w moim przypadku.

Wydawało mi się, że Bóg jest na mnie zły za maje grzechy i błędy życiowe, a cierpienie, które odczuwałam miało być karą, spłatą za dług zaciągnięty wobec Boskiej Sprawiedliwości Ale tym nie było. Bo przecież wszystkie moje długi już dawno zostały spłacone, winy wybaczono, grzechy zostały zapomniane, karę wykonano, a Skazańca zabito. Jezus wziął to wszystko na siebie.

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że moje cierpienie nie było wcale karą, ale leczeniem, kuracją oczyszczającą. Odwykiem, abym odwykła od złych nawyków. Abym wyzdrowiała, wydobrzała, nawróciła się i żyła pełnią życia. Z Bogiem, a nie na złość Bogu. Boże, kocham Cię za te małe krzyże, które na mnie zesłałeś, a które stały się lekiem na moje zranienia. Moc w słabości się doskonali. A więc gdyby nie było moich słabości, nie byłabym teraz taka mocna.

Ojcze, Ty kąpiesz swoje dzieci w ogniu oczyszczającym. I chociaż płaczą, wzbraniają się i krzyczą, a Tobie serce się kroi na widok ich łez, nie wynurzasz ich z kąpieli, aż w pełni się nie oczyszczą. Aż się złoto nie uszlachetni w piecu Twojej miłości. Bo Ty wiesz, że to wszystko jest dla ich dobra.

Boże, dziękuję Ci za wszystko. Za wszystko, za cierpienia też. Wystarczy Ci tylko zaufać, uwierzyć, że wszystko, cały świat i całe nasze życie jest w Twoich rękach, że nic nie wymyka się spod kontroli, że Ty wszystko zaplanowałeś, przewidziałeś, wszystko wiesz i wszystkim rządzisz. Nawet złu pozwalasz nas kusić, aby wyszlifować nas w cnotach. Ty nigdy nie robisz nic złego, bo w Tobie nie ma zła, jest tylko sama miłość. A nam, małym robaczkom, wystarczy tylko uwierzyć w tę miłość, a reszta, nawet ból i cierpienia, stają się lekkie i słodkie, jeśli wiemy, że pochodzi to od kochającej ręki Ojca.

Jak bardzo nas kochasz, Boże. Kochasz, słuchasz, czuwasz, służysz nam, umywasz nam nogi. Ty, Bóg, Stwórca wszechświata, zniżasz się do prochu, którym jesteśmy i dajesz się nam cały w Komunii Świętej, w tym świętym zjednoczeniu. Już bliżej nie możesz z nami być tu, na ziemi. Bliżej będzie już tylko w niebie. To dlatego Msza święta nazywana jest przedsionkiem nieba na ziemi. To przedsmak raju, to zalążek wiecznego szczęścia – być zanurzonym w Nieskończonej Miłości, która cię kocha, akceptuje, cieszy się tobą i interesuje się wszystkim, co jest tobą w całej pełni, na tyle, na ile dusza człowieka jest w stanie pomieścić. I trwa to przez wieczność, te gorące fale miłości i zrozumienia, i nigdy to nie ustaje. I nigdy się to nie znudzi.

Twitter