życie

Wielokrotnie słyszeliśmy, że dajemy naszym dzieciom dużo swobody. „Na wiele im pozwalacie” – czasem był to zarzut pod naszym adresem („Jako rodzice powinniście bardziej je kontrolować, ograniczyć, mogą sobie zrobić krzywdę”). Innym podobał się nasz sposób wychowywania. Jak chyba większość rodziców, byliśmy poddawani ocenie tych, którzy na nas patrzyli: rodziny, znajomych.

Proces wychowania młodego pokolenia to prawdziwe wyzwanie dla rodziców, nauczycieli i wychowawców. Zdarza się, że może być on zagrożony. Do takich zagrożeń należą niewątpliwie wszelkie formy przestępczości. Aby jednak tak się nie stało, należy przeciwstawiać się ich przyczynom. Znaczną efektywnością odznaczają się działania, które są podejmowane wspólnie.

Pochodzę z miasta, którego mieszkańcy należą do różnych Kościołów. Moja rodzina nie była w tym względzie wyjątkowa. Gdy w szkole podstawowej nauczycielka dyktowała nam, o której mamy rekolekcje wielkopostne, musiałam sobie zapisywać oba terminy – dla katolików i dla ewangelików. Dlaczego? Po prostu nie umiałam zapamiętać, w którym Kościele właściwie jestem. W końcu znalazłam na to sposób – kiedy widziałam, do której grupy idzie moja koleżanka z ławki, wiedziałam, że ja muszę iść do tej drugiej.

W poprzednim numerze „Szumu z Nieba” pisałem o strategii złego w naszym życiu duchowym, gdzie atak rozgrywa się zawsze według prostego schematu: inwigilacja, uderzenie, przełamanie i podbój. Teraz przejdziemy do praktycznych wskazówek, użytecznych w walce z pokusą, a dotyczą one głównie etapu pierwszego i wojny informacyjnej.

Na całym świecie 15 października jest obchodzony Dzień Dziecka Utraconego. To dzień szczególnej pamięci o dzieciach zmarłych przed narodzinami i o ich rodzinach. Statystyki wskazują, że około 10–15% wszystkich ciąż kończy się poronieniem, z czego do 80% poronień dochodzi w pierwszym trymestrze ciąży. To dramatyczne przeżycie dla rodziców i całej rodziny.

„Odważ się być dobrym” to projekt realizowany z okazji Tygodnia Misyjnego. Jest to wspólna akcja Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego z Warszawy i Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego "Młodzi Światu" z Krakowa. Jest szansa, by wspólnie coś zmienić!

Z Moniką zostaliśmy parą 30 lat temu, gdy ona miała 18 lat, a ja 19. Pochodziliśmy z rodzin rozbitych, oboje mocno pokaleczeni, ale w pewien sposób podobni. Oboje byliśmy też dość daleko od Kościoła, choć ja chodziłem tam co niedzielę, bo tak mnie nauczono. Wielokrotnie widziałem Boże interwencje w swoim życiu, ale nie chciałem odpowiedzieć na to, co widzę. Wiązałoby się to z koniecznością zmiany mojego życia.