Płonące Serce

Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowującym przymierze i miłość do tysiącznego pokolenia względem tych, którzy Go miłują i strzegą Jego praw. (Pwt 7,9)

Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. (1 J 4,16b)

Znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. (Mt 11,29b)

Kiedyś policzyłem z kolegą z ławki – jeszcze będąc w liceum – ile pokoleń minęło od czasów Pana Jezusa. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiałem, ale wydawało mi się, że tysiące, gdyż tysiące lat upłynęły od pierwszych ludzi, a od Pana Jezusa czasów do dzisiaj ponad 2000 lat. I okazało się, że to tylko 80 pokoleń, licząc średnio 25 lat na jedno pokolenie. 80 to niezbyt duża liczba. Jakby ktoś na dodatek spojrzał w Pismo Święte w rodowód Jezusa, zobaczy, że od Adama do czasów Jezusa według Biblii minęło też około 80 pokoleń. To dawałoby tylko 160 pokoleń ludzi. Gdzie te tysiące, o których mowa w Księdze Powtórzonego Prawa? Teraz dopiero robią wrażenie, przynajmniej na mnie.

Bóg kocha człowieka i to tak bardzo, że chce z nim przebywać na wieki, przez tysiące pokoleń. Ziemia i niebo mogą przeminąć, ale Jego miłość nie może. On sam jest miłością, która nie jest uczuciem, ale stanem, wyborem, dlatego ostatecznie człowiek może wybrać: przyjąć lub odrzucić miłość. Wybór Pana Boga jest jednoznaczny, bo nie ma w Nim grzechu, ale wybór człowieka może się zmieniać aż do śmierci. Może wybrać Boga, odejść od Niego, potem znów wrócić. I tak wielokrotnie, aż do chwili, kiedy będzie musiał stąd odejść.

Bóg nie kocha człowieka abstrakcyjnego, jak my czasem formułujemy myśli w stylu: „Polska w 1918 r. wywalczyła sobie niepodległość” albo „Polski żołnierz jest bohaterem wojny z 1920 r.”. Zarówno za „Polską”, jak i za „polskim żołnierzem” stoją konkretni ludzie i ich życiowe postawy. Tak samo za „człowiekiem” w zdaniu: „Bóg kocha człowieka” kryjemy się ty i ja, każdy z nas z osobna. Bóg kocha Magdę, a właściwie Bóg kocha Ciebie, Magdo; Bóg kocha Marcina, a właściwie Bóg kocha ciebie, Marcinie; Bóg kocha każdego z nas, Ciebie czytelniku również.

Bóg ukazał się nam w Jezusie Chrystusie, w Człowieku. Zadziwiające jest to, że mówimy czasem, iż ktoś jest „bez serca” lub „ma wielkie serce”. Bóg też ma serce! Ma wielkie serce, które jest zdolne kochać każdego z nas. To serce zostało przebite na krzyżu. Wtedy, w Wielki Piątek i Wielką Sobotę, wszyscy klęczeli i adorowali Pana Jezusa złożonego w pięknie udekorowanym grobie. A czy od tamtej pory choć raz wybrał się ktoś, by odwiedzić Go po zmartwychwstaniu w tabernakulum? Czy czas od zmartwychwstania do dziś był czasem, gdy wybrałeś się do Pana Jezusa? Bóg ma serce, Bóg w tym sercu ma Ciebie, nie abstrakcję, nie kogoś wyimaginowanego, ale prawdziwego, akceptuje Cię takim, jakim jesteś. Mało tego, nawet nie chce Cię zmieniać, dopóki Ty na to nie pozwolisz. Dlaczego? Bo Cię kocha, bo cały jest Miłością. I tylko w Nim znajdziesz pokrzepienie dla swojej duszy, dla tych niepewności, ukojenie dla emocji, które każdego dnia Tobą targają, dla sprzecznych pragnień oraz siłę do dalszego działania i kochania innych. Bez Niego się nie da.

Twitter