Matczyny szturm do nieba

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam o tej wspólnocie, przyszły mi na myśl słowa, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby i jeśli jakaś idea jest Boża, to będzie się umacniać i rozprzestrzeniać. Historię tego ruchu można by zacząć słowami: O tym, jak dwie starsze panie z miasteczka Sevenoaks w południowo-wschodniej części Anglii podjęły inicjatywę modlitewną... Dzisiaj jest ona obecna w niemal 100 krajach świata.

Jest nadzieja dla twego potomstwa

Lata 90. XX w., Wielka Brytania. Weronika Williams i jej bratowa Sandra były uczestniczkami spotkań wspólnoty charyzmatycznej Maranatha. Od dłuższego już czasu odczuwały potrzebę, aby z większym zaangażowaniem oddawać w modlitwie problemy, z którymi spotykają się ich dzieci. Któregoś dnia Weronika sięgnęła po broszurkę Co, na Boga, czynimy naszym dzieciom, rozprowadzaną przez wspólnotę. Zamieszczono w niej statystyki i opisy zagrożeń czyhających na dzieci. Zatrwożona o ich przyszłość, bardzo chciała zrobić coś, by je ochronić. Usłyszała wówczas wewnętrzny głos: „Módl się!”. W tym samym czasie jej bratowa Sandra dwukrotnie usłyszała w nocy podobne słowa: „Módl się za swoje dzieci!”.

Starsze panie postanowiły modlić się o rozeznanie woli Bożej. Podczas jednej z modlitw Weronika, jak to miała w zwyczaju, otworzyła Pismo Święte i przeczytała: „To mówi Pan: Powstrzymaj głos swój od lamentu, a oczy twoje od łez, bo jest nagroda za twe trudy – wyrocznia Pana – powrócą oni z kraju nieprzyjaciela. Jest nadzieja dla twego potomstwa – wrócą synowie do swych granic”. Fragment z Księgi Jeremiasza (31, 16–17) utwierdził je w postanowieniu zainicjowania w listopadzie 1995 r. grupy matek modlących się za swoje dzieci.

„Od samego początku czułyśmy, że wolą Pana jest, byśmy były narzędziami w Jego ręku. Naszą rolą jest modlić się i wsłuchiwać w Jego wolę, a On będzie nas prowadził, otwierał drzwi i przyprowadzał do nas innych ludzi. I potwierdzało się to wielokrotnie: nasze modlitwy były wysłuchiwane, a problemy rozwiązywane w sposób, który często był dla nas zaskoczeniem. Wspaniałe było to uczucie ulgi, wynikające z pewności, że to On zdejmuje z nas ciężary i On nas prowadzi” – wspominała początki ruchu Weronika Williams.

Koszyk jak ręce Jezusa

Dziś grupy kobiet modlących się w intencji swoich dzieci i wnuków obecne są m in. w Anglii, Szkocji, Holandii, Kazachstanie, a nawet w odległej Australii. Oprócz katolickich istnieją też wspólnoty prawosławne i protestanckie. – W Polsce ruch działający prężnie od 2009 r. obecnie składa się z ok. 30 takich grup – mówi Lucyna Dec, koordynatorka ruchu w Polsce. – Są też matki, które modlą się indywidualnie, oczekując na powstanie grupy. Najwięcej grup Matek w Modlitwie jest we wschodniej części naszego kraju: w Białymstoku, Lublinie, Augustowie, Sokółce, Hajnówce. Matki w Modlitwie są obecne również w Częstochowie, Krakowie, Warszawie, Gdańsku, Ozorkowie k. Łodzi.

Ruch otwarty jest dla każdej kobiety: mężatki, matki i wdowy. Swoje miejsce znajdą w nim też „duchowe matki” – kobiety niemające własnego potomstwa, a pragnące włączyć się w modlitewną wspólnotę. Każde dziecko potrzebuje orędownictwa, dlatego też kobiety modlą się nie tylko za swoje dzieci i wnuki, ale też za dzieci porzucone, przedwcześnie zmarłe, chore, cierpiące głód i nienarodzone. Wiele z nich adoptuje duchowo i otacza modlitwą kapłanów i siostry zakonne.

Twitter