Czystość serca świętej Faustyny

Przez słowa dzisiejszej perykopy widzę apostołów, którzy wracają rozradowani. Posłałeś ich Jezu w drogę, by głosili Twoje Królestwo, uzdrawiali chorych, wypędzali złe duchy – w imię Twoje. Teraz cieszą się, że nawet złe duchy im się poddają. W odpowiedzi mówisz do nich: „Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie”. (Łk 10, 17-24)

Jak rozumieć te słowa? Mówią one, że dajesz mi moc do pokonywania w sobie tego, co grzeszne i słabe. Dajesz mi moc do przechodzenia przez ciemne doliny mojego życia, przez jego trud, przez przeszkody – do życia pięknego, dobrego i szlachetnego. I do rozdawania innym tego, co jest we mnie bogactwem i pocieszania serc innych, wykorzystując doświadczenie zdobyte w życiowych zmaganiach, aby Twoje Królestwo rozprzestrzeniało się i wzrastało. Słyszę, że moim celem jest niebo, czyli bycie z Tobą na wieczność. I że bycie z Tobą na wieczność jest największą radością dla mojego serca. Do tego celu służy wszystko co mam. I słyszę także, że wszystko co mam, jest darem od Ciebie. Co mam, czego bym nie otrzymała?

Poruszają mnie słowa zapisane w Dzienniczku św. siostry Faustyny, która – gdy mówi Panu Jezusowi, że oddała Mu wszystko i nie ma już co ofiarować – słyszy pełne miłości słowa, by oddała Mu całą nędzę swoją, bo ona jest jej wyłączną własnością (nr 1318). Boże, z prochu ziemi stworzyłeś człowieka. Przed Tobą jesteśmy nicością. A jednak pochylasz się nad nami, przenikasz nas swoją miłością i pragniesz miłości każdego ludzkiego serca. Tam, gdzie jest nasza nędza, Ty przychodzisz ze swoją łaską, by wylać strumienie swojego miłosierdzia. W słowach skierowanych do św. siostry Faustyny słyszę: „Widzisz, czym jesteś sama z siebie, ale nie przerażaj się tym. (…) Dlatego, że tak wielką nędzą jesteś, odsłoniłem ci całe morze miłosierdzia mojego. (…) Nie zniosłabyś całego ogromu miłości mojej, jaką mam ku tobie, gdybym ci tu na ziemi odsłonił w całej pełni. (…) Miłość i miłosierdzie nie zna granic” (nr 718). W tych słowach, słyszę także echo słów św. Pawła, że moc w słabości się doskonali.

Przyjąć Twoje dary i dzielić się nimi najpełniej zdolne jest serce pokorne i proste. Ufające Twojemu miłosierdziu. Takie serce miała św. siostra Faustyna. Jej życie pełne zmagań i niezrozumienia przez innych pokazuje, że mądrość nie zależy od wykształcenia, a szczęście i radość nie jest wynikiem łatwego życia, o ile takie życie w ogóle istnieje. Siłę i radość czerpała z bliskości z Panem Jezusem, z ufności Jego dobroci i miłosierdziu, które głosiła innym swoim życiem i słowem. Ujmuje mnie jej proste zawierzenie Bogu, bez dywagacji i kombinowania, do którego zwraca się w swoich radościach i cierpieniach. Onieśmiela ogromna miłość do Boga, dla którego pragnie być „odpocznieniem”. Zachwyca prostota i czystość serca, dziecięca ufność do Boga, i przez jej słowa ukazane piękno Boga w Jego nieskończonej miłości do człowieka. Jej słowa i świadectwo życia niosą nadzieję i tchną wiarą w moc Bożego miłosierdzia.

Przez słowa św. siostry Faustyny, kierujesz moje serce, Panie Jezu, do zanurzenia się w Twoim miłosierdziu, które najmocniej wyznałeś w Twojej męce i w konaniu na krzyżu. Przy powtarzanych niczym refren słowach koronki do Twojego miłosierdzia, mogę zapatrzeć się w piękno Twojego serca wypełnionego miłością do mnie. W godzinę Twej śmierci, i nie tylko wtedy, mogę wznieść serce do Ciebie, poprzez spojrzenie na krzyż i uświadomienie sobie, Twojej nieskończonej miłości, wyznanej na Golgocie. I jej potęgi objawionej w Twoim Zmartwychwstaniu. Bo miłość jest mocna, mocniejsza od śmierci. Nie ma takiej nędzy, która byłaby mocniejsza od Bożego miłosierdzia. Wszak to Bóg jest stwórcą świata i dawcą życia.

Kiedy patrzę na otaczający mnie świat, myślę, że największy głód, jaki jest w ludzkich sercach, to głód miłości. Tak bardzo potrzeba zwykłej ludzkiej obecności, zrozumienia, wzajemnego przebaczenia, łagodności, życzliwości, prostej dobroci, których źródłem jest miłość Boża. I tak bardzo potrzeba niesienia nadziei przez zanoszenie innym dobrej nowiny o Bożym miłosierdziu.  W życiu każdego z nas przejawia się moc miłosierdzia Bożego. Każdy z nas może być jego świadkiem i apostołem. I każdy z nas potrzebuje jego świadków i apostołów, zwłaszcza w chwilach trudnych, których w życiu nie brakuje.

Nieraz patrząc po ludzku, coś wydaje się niemożliwe. Nie potrzeba być więźniem w celi, by być uwięzionym we własnych przekonaniach czy schematach. Może objawiać się to w różnych sferach życia. Pojawiają się jednak w życiu zdarzenia, które próbują je rozbić, byśmy nie byli ich niewolnikami. Pojawiają się też ludzie, którzy doświadczyli, nieraz radykalnej, przemiany swojego życia. Przemiany mocą doświadczenia Bożego miłosierdzia. Mocne jest niejedno świadectwo życia. Dla mnie do takich apostołów Bożego miłosierdzia należą m.in. Pielgrzymi Bożego Miłosierdzia, których świadectwa dane było mi słyszeć. Myślę, że ważne jest, by na drodze naszego życia, zachowywać w pamięci serca doświadczenia Bożego miłosierdzia w swoim życiu lub w życiu innych, aby w chwilach trudnych były umocnieniem naszej wiary i wdzięczności Bogu. I ważne jest bycie uważnym na ślady Bożej miłości w naszym codziennym życiu. A jeśli ich nie widzimy, zawsze możemy prosić w cierpliwości serca, byśmy przejrzeli.

Niech Maryja, Matka Miłosierdzia, otacza nas swoim wstawiennictwem, uczy kochać Boga i być miłosiernymi dla siebie i innych. Amen.

Twitter