Być apostołem

Nie sposób być w Rzymie i nie natknąć się na ślady dwóch pierwszoplanowych apostołów. Począwszy od potężnej i bogatej bazyliki św. Piotra, obecnej siedziby papieża, aż po piękną i surową bazylikę św. Pawła, już za starożytnymi murami miasta, spacerując, napotyka się co krok na miejsce upamiętniające obecność któregoś z uczniów Jezusa. Na Zatybrzu jest miejsce śmierci Piotra. Tuż przy Forum Romanum przebywali w ciasnym więzieniu obydwaj świadkowie Zmartwychwstałego. Nieopodal katakumb św. Kaliksta odwiedzić można kościółek Quo vadis, gdzie Chrystus miał spotkać uciekającego z Rzymu Piotra. To tylko kilka przykładów spośród wielu. Rzym jest miastem, które oparło się już nie tylko na siedmiu pagórkach, ale przede wszystkim na fundamencie wiary apostołów Piotra i Pawła. Warto wybrać się do Wiecznego Miasta, aby zaczerpnąć ducha apostolskiego i odświeżyć sobie podstawy chrześcijańskiej wiary.

Piotr i Paweł stanowią prawdziwe bogactwo Kościoła, które wciąż można odkrywać. Obydwaj prezentują zupełnie różne typy osobowości, odmienne życiorysy, inne drogi wiary i nawrócenia. Nawet ich śmierć była różna. Chyba jedyne, co ich tak naprawdę łączy, to Chrystus. Właśnie dlatego są oni dla nas bezcenni. Różnorodność członków Kościoła nie jest problemem, jeśli wszystkich jednoczy Pan.

Piotr był prosty w swej wierze, Paweł otrzymał solidne wykształcenie religijne. Piotr nawracał się długo, zaliczając po drodze zdradę i nie pojmując od razu sensu Jezusowego nauczania. Paweł przeżył spektakularne nawrócenie i wziął się do ewangelizacyjnej roboty z gorliwością równą tej, z jaką prześladował ongiś uczniów Pańskich. Piotr starał się przede wszystkim zafascynować Mesjaszem swoich rodaków. Paweł śnił o zdobyciu pogańskiego świata dla Chrystusa. Piotr to typ ostrożny i stateczny, choć nie brak mu odwagi i otwartości. Pawła można określić jako szaleńca słusznej sprawy i inteligentnego ryzykanta, któremu jednak nie brak autorefleksji i roztropności.

Piotr i Paweł mają ze sobą wspólne pragnienie - iść za Jezusem. Paweł - ów poroniony płód - biegnie do wyznaczonej przez Pana mety. Piotr - człowiek grzeszny - kroczy za Nauczycielem. Choć świadomi swojej słabości i braków, bez kompleksów jednak mówią o sobie: z woli Boga jestem apostołem Chrystusa. Pokora i godność, wiara i miłość, jasno wyznaczony cel i bezkompromisowa konsekwencja w realizacji wybranej drogi życia - wszystko to tworzy ich tożsamość pierwszoplanowych uczniów Mistrza. Wiedzieli, co jest ich głównym motywem życia: wiara w Syna Bożego. Postawili sobie konkretny cel do osiągnięcia: ogłosić innym wieść o Jezusie Zbawicielu. Poradzili sobie z realizacją planów i nadali całemu ich życiu sens: pozostali wierni do końca, zapłacili nawet cenę krwi. Mają prawo być fundamentem Kościoła, na którym inni mogą się oprzeć w swojej drodze wiary, powołania, życia.

Nasza wiara jest budowana na fundamencie wiary apostołów. Nasz Kościół jest apostolski. Nasze powołanie chrześcijańskie jest apostolskie. Co to znaczy dla ciebie? To znaczy: "weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą!". Pokaż swoim życiem, że postępujesz tak, jak nauczał Chrystus i Jego apostołowie. Uznaj wszystko za mniej ważne (to nie znaczy nieważne!) niż poznanie Chrystusa i życie w jedności z Nim. Nie oddzielaj wiary i modlitwy od codzienności, ale żyj tym, w co uwierzyłeś - to wskazuje na duchowe i psychiczne zdrowie. Prowadź się wreszcie tak, żebyś kiedyś zasiadł w niebiańskim towarzystwie jako umiłowane dziecko Boga i dziedzic rajskich bogactw. Nie trzeba być nie wiadomo kim. Trzeba natomiast wiedzieć, kim się jest. I kim ostatecznie chce się być. Paweł i Piotr wiedzieli. Dziś ich dwa olbrzymie posągi przed wejściem do watykańskiej bazyliki uświadamiają nam sens bycia uczniem Jezusa - bycia dla innych drogowskazem do nieba. To właśnie oznacza być apostołem.

Twitter